وصیت...

کاش می شد بدون ترس نگاه مردم وصیت کرد... داروندار زندگیت رو بریزی تو دایره تقسیم روزگار.. غمها رو به یکی بدی که ارزش غم یه دوست رو بدونه و شادیها رو به یکی دیگه که از لحظه های شاد بودن با تو زیاد خاطره نداره.... کاش می شد بگی تو اون چهار وجب جایی که خونه رفتنته آرزو داشتی دکورش چه جوری باشه... رو سنگ یادمانت بنویسن عاشقی دل شکسته یا عاقلی عقل باخته... کاش می شد بگی کنار قبرم نه یه گلدون شمعدونی بلکه یه بوته گلسرخ بکارین تا با مستی وجودش عذاب بد بودن رو فراموش کنم... کاش می شد...  
فقط زنده ام به جرم نفس کشیدن... و اگر این جرم بر من بخشوده شود دوزخ سر منزل بعدی ام خواهد بود... هر چند به لطف خدا امیدوارانه گه گه به سر منزل مقصود می اندیشم... می دانم کلماتم پریشانتر از آناند که بتوانم بگویم آنچه در این دل غمناک ذره ذره تلنبار شده است....  بازهم نتوانستم بنویسم....